INTERVIEW
DEBUUTROMAN
VOGUE: Interview by Claudia Ruigendijk
‘Finally Unfaithful’
Writing is in her DNA. Sarah Meuleman combined her busy work as an editor and interviewer for Vogue with writing her first novel, Find Me Gone, a mysterious story that takes you from the Flemish countryside of the Dutroux era to London during WW1 and back to contemporary New York.
Hannah and Sophie, two twelve year-old friends from the Flemish countryside, share every secret. Until the moment Sophie does not return from a party. Eighteen years later Hannah works as a successful journalist in New York, when she decides to leave everything behind to write a ‘biography’ about Agatha Christie, a women who, like her friend Sophie, one day disappeared into thin air. In her search for the answer to the mysterious disappearance of Agatha Christie, Hannah gets closer to answering that question from her past she has tried hard to forget: what happened to Sophie, that fatal night in 1996?
Are you fascinated by disappearances?
I am, in the broadest sense of the word. All of us are constantly alternating between remaining in the background and looking for the limelight, just like Christie and like my protagonist Hannah, who, against all odds, gives up her fame and career to write a biography.
How did you come up with the idea for the book?
It had been on my mind for a long time to write this book, and the story developed throughout those years. It came from my admiration for Agatha, a fascination for Flanders where I grew up, the energy of New York, powerful women and so much more. It’s not an autobiography, it’s fiction. But the scenes with Agatha Christie – who becomes a character in my book – are based on her biography. You feel for Agatha, when she struggles to connect with her daughter Rosalind, or when she is abandoned by Archie, the husband she adored.
You are a journalist by trade. What was it like to write a novel?
As a journalist you have to stick to the truth, but not now. Finally! If I say my character has cascading blonde hair, then she does. Period. It felt magical. I also found it gratifying to figure out a plot, although I felt quite frustrated at times. All the pieces have to fit.
Apart from Agatha, where did you get your inspiration?
Series, I have seen so many: The Killing, House of Cards, Mad Men. It’s interesting to look beyond the storyline and see how these series are constructed. How do you create suspense, how do you make the very most of a scene?
Can we expect another novel soon?
I have an idea for my next novel and I am about to begin. One thing I have learned writing this book: there is never a good time to start writing because it’s so much work and you can find so many excuses. But in the end the bestmoment is always now.
Essay: the remix of a novel – in Dutch
Sarah Meuleman over de ‘remix’ van haar debuutroman.
‘Is een roman ooit af?’
Ik stel de vraag aan het publiek in de boekhandel en even blijft het stil. Eén vrouw schudt aarzelend het hoofd. De anderen vallen haar bij: nee, een roman is nooit af. Schitterend, die consensus, maar waarom is er dan in de honderden boeken op de planken om ons heen na verschijning nauwelijks een woord gewijzigd? Sommige boeken hebben nog een voorwoord gekregen, maar de meeste romans zijn bij verschijning bevroren, abrupt gestopt.
Twee jaar geleden schreef ik mijn debuutroman. Ik herinner me het moment waarop de tekst naar de drukker ging en mijn verbijstering dat dit ‘het’ was. De finish: een zakelijke, aan praktische bezwaren onderhevige, volkomen arbitraire eindstreep van mijn schrijfproces. Het verhaal lag vast, na dit moment zou er nooit meer iets wezenlijks aan mijn roman veranderen.
Toen kwamen de recensies. Lof, vragen, opmerkingen. Mijn debuut werd genomineerd voor de Bronzen Uil, een prijs voor de beste debuutroman van het jaar. En toch. ‘Te ingewikkeld’ las ik vaak. Eerlijk is eerlijk, dat wrong. Dus toen er een midprice editie kwam, wilde ik meer dan het prijsje op het omslag wijzigen. Ik besloot te herschrijven. Niet als verraad naar mijn debuut, maar als loyaliteit naar mezelf als schrijver, en als experiment.
Ik stortte me opnieuw in de wereld van Hannah en Sophie en verdreef twee personages uit mijn verhaal. Kill your darlings, in de meest letterlijke zin. Binnen een week lag mijn zorgvuldig geconstrueerde debuutroman aan flarden. Compleet beangstigend, al die bungelende hoofdstukken en zwalkende personages. Ik zat met een lap tekst die verloren, haast melancholisch terugblikte op zichzelf als in een kromme spiegel.
Maar ík was het, die als schrijver in de spiegel keek. Omdat ik zoiets pas een jaar na verschijning van mijn eerste roman kon. Ik heb gehoord wat de recensenten en lezers hebben gezegd, ze hebben me geïnspireerd en nieuwsgierig gemaakt.
Schande, Meuleman! Een schrijver luistert niet naar lezer en recensent! Critici zullen roepen dat een échte schrijver onverzettelijk is. Maar luisteren en gehoorzamen zijn twee heel verschillende zaken en een roman is geen monoloog. Zodra een boek wordt uitgegeven (what’s in a word?), begeeft het zich in een buitenwereld waar het mee communiceert. Het start een dialoog met boeken, lezers, maatschappij. Die communicatie leidt onvermijdelijk tot nieuwe inzichten en ideeën.
Zo revolutionair is dat niet: in de muziekwereld zijn remixes schering en inslag. Kanye West komt met de ene na de andere mix, Coldplay maakt een schitterende salsa-versie van Clocks. Films krijgen director’s cuts. Ook in het theater wordt gesleuteld: The Wooster Group ontwikkelt stukken spelenderwijs, en als regisseur Ivo van Hove een voorstelling in het buitenland hervat, past hij de oorspronkelijke versie aan.
Waarom zien we van die beweeglijkheid zo weinig terug in de hedendaagse literatuur? Moeten boeken statisch zijn? Verbinden we een bepaalde waarde aan hun onwrikbaarheid? Is literatuur daarin wezenlijk verschillend van andere kunstvormen zoals muziek en film? Zijn we bang dat literatuur een zeker aanzien verliest als het zou meebewegen met deze tijd van grilligheid en dynamiek? Willen we liever dat de taal van onze schrijvers in steen gebeiteld blijft?
Er zijn in het verleden schrijvers geweest die aan hun romans bleven sleutelen. Vladimir Nabokov heeft naar eigen zeggen elke zin van zijn oeuvre herschreven. Hij zei: ‘My pencils outlast their erasers.’ Precies.
Blijven gummen, blijven schrijven. Laat romans voortschrijden en literatuur meebewegen met onze tijd waarin veranderlijkheid en dialoog onvermijdelijk zijn. Mijn ‘remix’ is intussen overweldigend positief ontvangen. Maar, belangrijker nog, het heeft een knuppel in het hoenderhok gegooid, een vraag gesteld waar het hoog tijd voor is.
Is een roman ooit af? Zegt u het maar! Mijn roman zeker niet.