Reportage Wasteland

Bierbuiken in spandex ondergoed, hangborsten in latex korset: het mythische Wasteland is allang geen underground seks-festijn meer van een decadente elite. Dat ontdekte Sarah Meuleman tijdens een nachtje participerende journalistiek. Over het burgerlijk carnaval van de porno.

Het is kil en het regent hard. Op het duistere industrieterrein rennen enkele mensen voorbij in joggingbroek of regenjas. De inhoud van een touringcar strompelt op metershoge hakken door de plassen naar de entree. Vooralsnog geen spoor van sexy. Of toch, een man in doorweekte poncho drukt een zakje in m´n hand: ‘Hier, bitch!’ Het zijn tientallen flyers van feesten die Kinky Dreams, Xtra Large, Close2Heaven en Scandal de Luxe heten.In minuscuul rokje van piepend plastic en half ontbloot bovenlijf, sprint ik naar de ingang. Klaar voor een nachtje participerende journalistiek in het Sodom en Gomorra van de Amsterdamse Hemkade. Het voelt een beetje als zondigen met voorbedachte rade. Als de stiekeme seks van vroeger in de krappe toiletten van de middelbare school.

Wasteland was een van de eerste kinky feesten die de stap van underground naar mainstream maakte. Ontstaan in de Amsterdamse homoscene, maar nadrukkelijk toegankelijk voor iedereen die wil en durft. Inmiddels is de concurrentie enorm. Want fetish, de overheersende kledingstijl op dit soort feesten, is in de mode. Porno is niet langer veroordeeld tot de vunzige verborgen hoekjes van de samenleving, maar kan zich tegenwoordig overal vrijelijk manifesteren. Seks als trendy tijdverdrijf. Niet langer alleen op dvd of websites (die hebben juist te maken met respectievelijk terugslag en stagnatie), maar gezellig met elkaar.Onder het motto why not? trekken busladingen nieuwsgierigen naar het feest. Een lange rij bezoekers staat aan te schuiven bij de ingang. Er wordt gelachen en gestript: joggingbroeken en regenjassen worden in tassen gemoffeld, glimmende setjes komen tevoorschijn.De dresscode op Wasteland is strikt: latex, leder, uniform, gothic of naakt, zo staat te lezen op de website. Een vrije vertaling voor de leken: als het maar glimt, glibbert of drilt (liefst alledrie) mag het binnen. Billen, borsten en piemels in alle soorten en maten wandelen voorbij. Sommige bezoekers hebben zich volgens een thema of een specifieke fetish uitgedost. SM-stijl: kettingen, boeien, beulskap. Ook de medische fetish doet het goed: van verpleegsters in strakke witte rokjes met subtiele rode kruisjes op hun blote borsten tot chirurgen in groene tenues met functionele uitsparing in het kruis.

Twee grote vaginavormige deuropeningen geven toegang tot het feest. Maar eerst moeten de zogenaamde doorbitches hun goedkeuring geven. Drie quasi-strenge quasi-politieagentes checken in hun strakke zilveren jurkjes of de gasten wel uitgekleed genoeg zijn. Een subtiel zweepslagje tegen de billen is een go. Bij een van hen zie ik een zwangere buik onder het glitterjurkje. Toch een kleine schok: ook doorbitches krijgen babies. Noch de gemiddelde gast, noch de extravagante doorbitches zijn te beroerd om te poseren voor de camera. Graag, zelfs! En dan meteen, hup, die geile modus in: mond half open, tong eruit, handen op elkaars billen of een leuke schijnpijpbeweging. Iedereen hier heeft genoeg pornofilms gezien om te weten hoe het ‘hoort’. Strike the pornopose! In de media is de toon al jaren geleden gezet: Wasteland is een happening voor freaks, een plek voor excessen. Auteur Tommy Wieringa bezocht het feest een half jaar geleden. Onder het motto ´Doe in Duitsland als de Duitsers´ gaf hij zich helemaal over aan de ´duisternis van grenzeloze mogelijkheden´. In zijn essaybundel De dynamica van de begeerte (2007) beschrijft hij het wilde feest van de zinnen waar ‘duizenden mensen kwamen voor hun specifieke vorm van genot’.

Daar is in de centrale dansruimte opvallend weinig van te merken. Aan de bar groet en zoent iedereen elkaar als in de kroeg. ‘Johnny, nog een biertje?’ Een gespierde man in opengewerkte string met een beulskap van metalen kralen om zijn hoofd, knikt. ‘Lekker!’ De door Wieringa beschreven prachtige, glanzende lichamen zie ik nauwelijks. Wat overheerst zijn bierbuiken in spandex ondergoed, hangborsten in latex corset. Maar, fotomodel of niet, er wordt naar hartelust gekeken en bekeken. En boven alles blijkt het Hollands gezellig.Misschien kijk ik op de verkeerde plekken. Ik wurm me een weg naar donkerder krochten. In een kamertje achter de dansvloer staat een rij sofa’s. Bezoekers hangen daas over het nepleer. Een man kijkt me aan, het zwarte latex broekje strak om de ballen, een zwijgende vrouw in half open corset op zijn knieen. ‘Ik kom hier al dertien jaar,’ vertelt hij. ‘De sfeer is nog steeds bijzonder. Weet je, hier kun je tenminste écht vrij zijn!’ de woorden zijn z’n mond nog niet uit, of hij haalt een borst uit het korset op zijn schoot en begint fanatiek te zuigen.

Ik wandel verder langs een jazzy champagnebar waar een clown liedjes zingt achter een elektrische piano. Op naar de darkroom waar de ‘echte’ anarchie heerst. ‘It’s over here!’ schreeuwt een matroos enthousiast. Ik wandel met hem het gangetje in. Aan de zijkant staan twee kooien met daarin copulerende bezoekers. Het gangetje leidt naar een kleine, aangebouwde tent. Het is er fris. Een vrouw met ronde billen staat tegen een zwart kruis aangedrukt terwijl een grijzende man in zwart leder haar er met de zweep van langs geeft. Pets! Pets!Niemand let erop. Alle aandacht gaat op dit moment naar het hokje waar een vrouw op een SM-bank ligt, benen wijd in de beugels. Denk het latex weg, het puppyhalsbandje en de ultrahoge hakken en daar ligt je tante. Geen gestroomlijnd pornografisch lichaam, maar het gewone winkel-en-werk-lijf van Truus Braadslee. Om haar heen: tien potige kerels. De ene helft houdt zich bezig met likken, zuigen en binnendringen op elke mogelijke wijze, in elke mogelijke opening. De andere helft kijkt toe. Het zijn vreemde, apathische blikken. Alsof dit alles niet voor hun ogen gebeurde, maar op een televisiescherm. In het hokje ernaast is een mannelijk pijptriootje bezig en neemt een halfnaakte Goliath zijn meisje tegen de springbok aan. In de verte dreunt housemuziek. Dichterbij het repetitieve geklets. Pets! Pets! Fijne regendruppels wurmen zich hier en daar tussen de stukken plastic zeil. Alsof de ‘echte’ buitenwereld in deze droomwerkelijkheid naar binnen wil sijpelen.

Want wat hier ook gebeurt, ‘echt’ wil het maar niet worden.  Wat je ook ziet, het is allemaal show, een spel. Even ‘echt’ en even nep als de elektrische pianomuziek van die clown in de champagnebar. Wat me nog het meest verbaast, is hoe snel de overdosis piemels, borsten en billen went. De ‘vrije’ kledingstijl is dan ook geen schokkende aangelegenheid, maar een nieuwe afspraak waar iedereen zich, onder toezicht van de doorbitches, keurig aan houdt.Iedereen is respectvol naar elkaar, iedereen stelt zich als een brave burger op. Hoezo: geen normen en waarden? Hoezo, om het met Wieringa te zeggen, ‘de trechtervormige hel’ en ‘ontregeling van alle zintuigen’? De regels zijn helder en het verlangen wordt hier juist uitzonderlijk gekanaliseerd. Er zijn zitjes voor zij die geneukt willen worden, kruisvormige SM-werktuigen voor zij die ervan langs willen krijgen, je kunt zweepjes kopen en je struikelt zowat over de gratis condooms. Steeds dezelfde voorspelbare scenario’s spelen zich af. Hoe obsceen ze ook mogen zijn, voor de MTV-generatie, waar ondergetekende deel van uitmaakt, zijn het stereotiepen. Wasteland is een feest van cliche´s, een carnaval van porno. Maar dan beschaafder dan het Limburgse equivalent vaak is. Ja, er wordt geneukt. Ja, er wordt gelikt, gepijpt, geslagen en zelfs gesneden. Maar: het ligt allemaal in de lijn der verwachting. Voorbedacht en gepland. En of het dan nog zo opwindend is?

Om vijf uur ’s ochtends zijg ik neer op het neppluche van de champagnebar. Ontnuchterd. Niks geen ‘uiterste grens van de begeerte’, niks geen ‘kleine dood’. Ik denk aan de stiekeme seks van vroeger in die veel te krappe toiletten van de middelbare school. Toen kon je nog betrapt worden. Niets saaier dan een Duitser in Duitsland. Toch?

© Sarah Meuleman | Vrij Nederland, 11 dec 2007