24 februari > Han

Soms is het niet wat je verwacht. Je leest je stevig in voor een interview, probeert zoveel mogelijk informatie te verzamelen over je gast, probeert je in te leven in wie hij is, hoe hij denkt. En dan zit je ineens tegenover hem. Het publiek zwijgt, het gesprek begint.
Gisteren presenteerde ik in het Rotterdamse TENT een Zomergasten-achtige avond met kunstenaar Han Hoogerbrugge. In zijn werk vloeit de wereld van celebrities en politiek moeiteloos over in de zijne. Elke dag tekent hij een nieuwe strip waarin hij zichzelf opvoert naast Sarkozy, Khadaffi, David Lynch, Quentin Tarantino en de Paus, om maar een paar illustere voorbeelden te noemen. De tekeningen zijn strak, zwart, stug bijna. Zichzelf tekent hij in donker pak met zorgvuldig achterover gekamde haren en zo’n typische druipsnor. Met andere woorden: ik had best een goed beeld van wie ik voor me zou krijgen.
En inderdaad, het pak was er, die haren en die snor, maar de zo strak getekende Han bleek veel aarzelender, twijfelder en opener dan zijn werk en biografie deden vermoeden. Het was een fijne ontmoeting, verrassend.
Meestal is het niet wat je verwacht. En dat maakt mijn vak nou zo leuk.