13 januari > Prijsloos

ComMotie begint. Vier enorme videoschermen in een vierkant op het podium van de Stadsschouwburg. Het publiek komt binnen. Mak wurmen zich honderdvijftig bezoekers in de krappe ruimte tussen de schermen. Waarom daar? Eentje ging er staan en iedereen volgde. Zo gaan die dingen. Ramsey Nasr leest voor: ‘Als beest zijn we totaal mislukt.’ Misschien niet.
Fascinerend gezicht: honderdvijftig mensen die zich vrijwillig laten opsluiten in een beeldspuwende kooi. Een half uur later verdwijnen de schermen en komen er toch stoelen. Moedig van de makers: het publiek laten zwemmen terwijl de tribune wordt opgebouwd en een jongen in ontblote torso keiharde punkrock peurt uit zijn elektrische gitaar. Niemand kijkt naar hem. Iedereen is bezig met zijn stoelendans.
Meteen daarna: Waldsteinsonate van Beethoven op de piano. Het zwarte doek achter de vleugel wordt gehesen en onthult de klassieke zaal van de Stadsschouwburg. Maar vreemd genoeg lijkt die prachtige zaal met het rode pluche en de vergulde balkons ineens een replica van zichzelf. Een fata morgana. Een bonbon in een goedkoop doosje. Een echo. Vondst van de middag. Prijsloos. Kijk maar.

(Daarna volgde mijn barbaarse speech. Nalezen kan, hij staat op de site.)