9 juli > Sado-voyeur

Ed Templeton signeert een jonge fan. Ed is cool. Dat hij ouder wordt, een serieus buikje krijgt en lang niet zo soepel skate als vroeger, maakt de fans niets uit. Dat zijn kunst als zoete broodjes over de toonbank gaat en steeds meer aanzien krijgt, doet ze weinig. Als hij het maar niet in zijn hoofd haalt om te stoppen met skaten! Ed zelf weet donders goed: eens houdt het skaten op. Zijn kunst is zo nauw verbonden met de skaterscene dat de vraag onvermijdelijk is: houdt dan ook de kunst op?
Ik denk het niet. Ed is een buitenbeentje. In de skatewereld (als veganist, geheelonthouder en suburbian) en in de kunstwereld (als skater en suburbian). Juist die positie maakt zijn werk bijzonder. Hij noemt zichzelf een sado-voyeur. Mooi woord. En zo kan het gebeuren dat bij de opening van zijn mid-career tentoonstelling een jongetje met skateboard zich door de kunstminnende menigte wurmt. Of Ed zijn skateboard wil signeren. In een hoekje van de galerie tekent Ed op het bord van de jongen. En daar, in dat hoekje, dat niemandsland tussen kunst- en skatewereld, voelt Ed zich thuis. Hij zal altijd een buitenstaander zijn. En daarom altijd kunstenaar.